Zelf kon ik dit jaar maar beperkt deelnemen. Echt meespelen vind ik tegenwoordig te vermoeiend. Ik had meerdere stellen kleding bij mij, maar het was zo koud, dat ik er niet echt toe kwam om mij in het strijdgewoel te begeven. Ton is zelfs de hele dag droog gebleven. Klagend, dat ik ook wel eens wat initiatief kon nemen. Aangezien ik mijn mooiste kleren voor de finale had bewaard, was ik toch gedwongen in een eerdere stadium de confrontatie te zoeken. In de pauze tussen twee wedstrijden heb ik het veld betreden, waar een aantal deelnemers wat aan het spelen waren. Het kwam totaal onverwachts en ik had zelfs mijn zakdoek, autosleutels en portemonnee nog in mijn broekzak. Een sprong in het vijvertje gaf de finishing touch.

Na afloop van de finale betrad ik andermaal het speelveld. De spelers waren inmiddels druk bezig de laatste schone plekjes op de kleding van hun tegenstanders en medespelers weg te werken. Ze herkenden mij direct van vorig jaar. Eigenlijk zonder een seconde te aarzelen of te vragen werd ik vastgegrepen en met het hoofd naar voren over de bult de vijver in geschoven. Op deze manier heb je het maximale effect. Meer deelnemers van zulk soort evenementen zouden moeten begrijpen, dat ze mij nergens zoveel plezier mee kunnen doen als met een modderbad tijdens de prijsuitreiking. Ik was wederom in spijkerpak. Nu zonder trui, maar met een splinternieuw overhemd en korte zwarte leren jas. Na de finale is de hoeveelheid modder in de vijvers op zijn top. Van het ene moment op de andere was ik van een prachtig netjes geklede toeschouwer veranderd in een drijfnatte modderpilaar. Nauwelijks te onderscheiden van de ander deelnemers. Zoals gebruikelijk ben ik in deze staat naar huis gereden om er zolang mogelijk van te genieten...