Ouderkerk aan de Amstel organiseert al weer jaren spijkerbroekhangen. Ton en ik waren aanwezig bij hetgeen vermoedelijk de tweede aflevering was. De winnaar van vorig jaar was een klasse apart en ging 'droog' naar huis. Dat was per definitie verder voor niemand anders weggelegd. Winnaars gingen tegen winnaars tot er tenslotte één overbleef. Iedereen deed nog mee in zijn gewone kleren. Vanzelfsprekend wilden wij (gewone toeschouwers) 'niet droog' naar huis. Ik ben dus naar de organisatie gestapt met de vraag of we mochten deelnemen. We werden met open armen ontvangen. Nog jaren later werden we overal in Ouderkerk herkend. Afgesproken werd, dat de winnaar niet zoals bij de andere deelnemers 'droog' naar de kant gehaald zou worden, maar zou doorgaan op tijd. Beiden zouden dus zwemmen. Inmiddels is deze werkwijze standaard bij het evenement. Iedereen hangt zolang als hij kan. Degene met de langste tijd wint. Ik was dat in de tweestrijd met Ton. We waren beiden in spijkerpak; droegen Nikes; deden niets uit en gingen beiden compleet kopje onder. Geweldig leuk...

We hadden zelfs droge kleren bij ons. Aan dat soort onzin doe ik tegenwoordig niet meer. Ik ga tegenwoordig uit en thuis met alles aan in gewone kleren het avontuur aan. Droog thuis komen daar doe je het eigenlijk niet voor. Wanneer je wel droge kleren bij je hebt, dan moet je een leuke oplossing vinden om deze ook nat te krijgen. Dat is niet altijd even eenvoudig. Ditmaal was deze er. Toen iedereen weg was ging Ton nogal ondoordacht dichtbij de rand staan. Heel onverstandig. Hij vroeg gewoon om een onverwachtse duw. Dat heeft het risico, dat hij je vastpakt en dat je moet kiezen tussen beiden nat of beiden droog. Tijdens het spijkerbroekhangen had ik mijn jas uitgedaan. Tegenwoordig houd ik vaker mijn jas aan bij mijn avonturen. Wanneer ik nu mijn jas zou uittrekken, dan zou hij lont ruiken. Wel of niet. Ik had maar één kans. Dan maar nat naar huis inclusief mijn gewatteerde windjack. Hij zag het dus aankomen en greep mij vast met de onvermijdelijke keuze: "Beiden het water in en alles inclusief broek, trui, overhemd, T-Shirt en jas nat of niemand het water in". De onvermijdelijke keus was kopje onder en druipend van het water de auto in naar huis.

Het idee van het spel is afkomstig van het TV-programma Sterrenslag. In Ouderkerk aan de Amstel hebben ze het overgenomen. Prettig is, dat ze het doen op de zaterdag en niet op Koninginnedag, waardoor ik jaarlijks een extra nat evenement op het programma kan zetten. Ook op andere plaatsen in het land wordt het gedaan. Meestal boven land. In Ouderkerk aan de Amstel doen ze het zoals het hoort boven water. De andere deelnemers zijn erg jong en houden elk jaar meer rekening met de nattigheid. Ton en ik namen de eerste maal buiten mededinging deel. Later heb ik ook alleen meegedaan. De laatste keer deed ik gewoon mee met de oudste groep. Dat is geen competitievervalsing, want je bent als volwassene volkomen kansloos tegen iemand van 50 kg. Meer dan 45 seconde zit er niet in. Het verhaal, dat ik geen droge kleren bij me heb en nat in de auto naar huis moet spreekt tot de verbeelding. In de normale competitie wordt er door alle deelnemers tweemaal gehangen. Dat is dus natter, dan buiten mededinging en je hoeft niet eindeloos te wachten.

Spijkerbroekhangen heeft altijd een warm plekje in het hart behouden, nadat twintig jaar geleden het spel geïntroduceerd werd tijdens Sterrenslag van de Avro. Daar moesten vier van de sterren op een vlot stappen en werden naar de spijkerbroeken gevaren. Na het vastgrijpen aan de spijkerbroeken werden ze letterlijk achtergelaten boven water. Niemand zou droog de kant halen. Ze waren vrijwel allemaal in spijkerbroek. Jaren droomde ik zelf ook eens zoiets prachtigs te mogen meemaken. Stephan van der Berg de windsurfer was de winnaar aller tijden.

De eerste vervulling van deze heerlijk droom gebeurde geheel onverwachts tijdens de Brandersfeesten in Schiedam. Daar hadden de scouts in de namiddag een touw over de haven gespannen en brachten volledig geklede deelnemers met een boot naar de spijkerbroek. Ik wist van niets en zag het toevallig. Ik heb geen ogenblik geaarzeld en gevraagd of ik het ook een keertje mocht proberen. Enkele ogenblikken later mocht ik ervaren hoe het is om met een bootje naar midden van de haven te varen om geheel onvoorbereid met schoenen en gewone kleren achtergelaten te worden boven het lonkende water. Het onvermijdelijke noodlot tegemoet. Ik was op weg naar de supermarkt. Na het zwemmen en wat uitlekken ben ik drijfnat alsnog naar de winkel gegaan. Onder het spijkerbroekhangen bij de survival van Spijkerboor op de Kaag, waar een van de onderdelen was om boven het water aan een paraplu te hangen. Niemand bleef droog...