Dit jaar was ik er op tijd bij. Maanden van te voren telefonisch contact opgenomen met de organisatie en zoals het hoort lang van te voren ingeschreven. Afgelopen zondag was de 24ste aflevering van het kampioenschap van Nederland prutmarathon in Schermerhorn. Een Engelsman overwoog eveneens aanwezig te zijn en kreeg van mij een scan van de kaart van de omgeving toegestuurd. Ton overwoog serieus zijn vakantie uit te stellen. De tandarts leek soelaas te bieden, maar na een dringend telefoontje van zijn vrouw werd het toch Hongarije. Ruim op tijd was ik aanwezig en kon het rugnummer plus de herinnering aan het evenement in ontvangst nemen. Om twaalf uur precies ging ik samen met al de andere deelnemers boven de 35 en de dames van start voor een prestatieloop, die mij in het ergste geval door drie maal vierentwintig modderige sloten zou voeren.

 

 

Aangekomen op het parkeerterrein werd ik hartelijk begroet door een aantal kennissen op het parkeerterrein. Uiteindelijk bleken er meer dan een dozijn liefhebbers aanwezig te zijn. Alleen Rudi uit Bergen op Zoom nam daadwerkelijk deel. De anderen hoorden vooral tot de actieve toeschouwers. Aanwezig waren twee rudi's, Eugenie, twee John's, Frank, Timo, Paul, Wiliam, Gijs en Rob. De enige, die er niet was, was de Engelsman, waarmee ik de laatste week een paar maal contact heb gehad. Timo, Paul en Frank kwamen wat later. Niet iedereen is evenzeer in de modder terecht gekomen. Een John had een fototoestel bij zich en geen opoffering was hem teveel om de beste shots te krijgen. Op de buik in de modder werden grote aantallen ongetwijfeld schitterende foto's genomen. Hoewel sommigen hardop hun twijfel uitspraken over de kwaliteit van foto's genomen met een lens overdekt met een millimeter modder. Vast staat dat deze opofferingen grote gevolgen hadden voor de staat van zijn kledij.

 

 

De andere John gekleed in een splinternieuwe witte broek. Hij is degene, die mij vorig jaar aan het einde van de middag in mijn reservekleding nogmaals de modder induwde en daarbij meegetrokken werd. De deelnemers bleken weinig consideratie te hebben met deze toeschouwers. Samen met de hele groep zat hij aan de rand van de sloot te kijken naar de voorbijkomende sportievelingen. Sommige leken het er welhaast om te doen om zijn witte broek onherkenbaar te maken. Aan het einde van de middag zag hij zich genoodzaakt om zelf de sloot te betreden. Daar anders zijn splinternieuwe witte broek wellicht nooit meer egaal en bruikbaar zou worden voor de toekomst. Ook Rob was dit jaar weer van de partij. Hoewel hij gezien de slechte ervaringen in voorgaande jaren minder hulpvaardig was, dan voorheen was ook hij aan het einde van de middag dermate overdekt door modderspatten, dat hij besloot om op de terugweg de kortste weg te nemen.

 


Essentieel aan het Nederlands kampioenschap is de strakke reglementering van het geheel. Het is verboden tijdens de wedstrijd buiten de markering te komen. Het is verboden om tijdens de wedstrijd kleding uit te trekken. Het is uit veiligheidsoverwegingen verplicht schoenen en een lange broek te dragen op straffe van diskwalificatie. Aangekomen op het parkeerterrein zag ik diverse deelnemers in korte broek. Nadat ik ze op het reglement had gewezen, besloten ze om dan maar in hun normale kleding deel te nemen. Van de ongeveer vierhonderd deelnemers waren er honderdvijftig net zoals ik in hun gewone kleding. De anderen waren in schaatspakken, neopreen, trainingspakken of werden simpelweg gediskwalificeerd. Precies om 12.00 stond ik aan de start gekleed in een brandschone spijkerbroek, tshirt, overhemd, strakke bruine trui, witte schoenen en zonder bril. Vorig jaar had ik ontdekt, dat het bijzonder zwaar is. Zeker als je probeert door de sloten te waden. Veel beter kun je languit horizontaal voorover duiken en je door het dunne laagje water bovenop de ruim een meter dikke laag modder naar de overkant te laten glijden. Dan is een bril niet zo handig.

 

 

Vanaf de start moet je eerst honderd meter lopen tot aan de brede vaart, begroeid met waterplanten en met in het midden een balk waar je overheen of onderdoor moet. Dapper direct gestrekt het water in gedoken en de vaart tweemaal overgestoken. Na afloop kun je van top tot teen doorweekt, maar nog herkenbaar de wedstrijd vervolgen. Daarna komt de moddersloot rond het startterrein met minimaal een meter modder op de bodem en een laag van slechts tien cm water er bovenop. Deze sloot moet je vijf keer achter elkaar over alvorens je aan een wat langer stuk door de weilanden kunt beginnen. Deze herhaalde passage over de moddersloot is werkelijk ideaal voor fotograven. Aan het einde van de eerste oversteek is niemand meer herkenbaar. Laat staan na vijf keer. Overdekt met modder van hoofd tot aan de voeten, in het gezicht, in de oren, over de haren, onder de kleren over het lijf moet je vervolgens een traject met zeventien sloten doen, waarvan sommige zulke steile kanten hebben, dat je je aan het gras op het droge moet trekken.

 


Na afloop van de wedstrijd kun je de ergste modder afspoelen onder een grote douche midden in het weiland gevoed met warm water uit een grote giertank. Snel heb ik andere kleren aangetrokken en ben naar de start van de senioren gegaan. De jongens van het parkeerterrein nu in hun gewone kleding verschenen ook aan de start. Bij de eerste en tweede doorkomst heb ik hen en tal van andere deelnemers in gewone kleren uitvoerig gefotografeerd. Daarna heb ik aan de jongens bij hun derde doorkomst gevraagd of de modder lekker was. Ze nodigden mij uit een paar sloten mee te lopen. Tot hun grote verbazing deed ik dat ook gewoon. In mijn licht grijze cargo, tshirt, overhemd, trui heb ik mij zo door hen mee laten trekken de sloot in. Na drie passages ben ik wederom naar de douche gelopen. De TV was aanwezig en kennelijk had de presentator mij zomaar de modder in zien springen en kwam mij interviewen met de vraag: 'waar mijn rugnummer was'. Ik heb hem helaas karakterloos een beetje het bos in moeten sturen. Een interview op de TV als deelnemer gaat nog wel, maar als mudlover gaat mij iets te ver.
 

 

Wederom in schone kleren heb ik de start van de eerste van de twee head's van groepen gefotografeerd. Vier jongens en een meisje moeten met een bootje tweemaal het parkoers afleggen. Het is de bedoeling, dat het meisje schoon bij de finish komt. De meeste groepen lappen deze opgave aan hun laars ondanks het feit, dat de schoonste dame maar liefst 100 gulden kon verdienen. Nadat ik het derde rolletje volgeschoten had, ben ik naar de groep wetliefhebbers gelopen, die bij een heel erg modderige sloot op enige afstand van de reguliere toeschouwers aan het samenscholen waren. De meeste begonnen al behoorlijk onder de modderspatten te zitten.

 

 

Op de rand van de sloot wilde Eugenie een foto van mij maken. Hij dacht, dat de foto fraaier zou zijn als ik ietsje meer naar de rand ging staan. Het resultaat was, dat ik andermaal compleet kopje onder ging. Ditmaal in donkergrijze broek, tshirt, overhemd en grijze trui. Mijn laatste stel kleren, lichtblauwe spijkerbroek, licht grijze nike trui is weliswaar ook in de wasmachine beland, maar meer omdat deze nogal onder de modderspatten is komen te zitten. Eigenlijk had ik nog wel zin om nogmaals een sloot in te duiken, maar niemand van de anderen had zo laat op de middag zin om mij te vergezellen. Maar de volgende keer laat ik mij niet meer door zulke onzinnige bedenkingen weerhouden...