In het voorjaar wordt een open dag gehouden om nieuwe leden te werven. Elk jaar is er op de open dag van kanovereniging de Windhappers een kanoglijbaan. Wanneer je er vanaf gaat, heb je een behoorlijk kans nat te worden. Niet iedereen heeft er rekening mee gehouden en wil toch naar beneden. Ik ben er diverse malen vanaf geweest in mijn normale kleren. Hier met jas, trui, overhemd, T-shirt, spijkerbroek, slipje, sokken en waterschoenen. Geen peddel, maar wel de selfiestick. Je moet wat over hebben voor een mooi shot. De hoop is om in één keer helemaal drijf te zijn met de kuip half vol water. De gedachte de jas dicht te doen om de kleding te beschermen is onzinnig. Het valt mee/tegen. Er komt weliswaar behoorlijk wat water naar binnen. Maar pas na enige seconden kleuren de kleren donker. Alleen trui en broek worden geraakt. Een tweede poging (achterste voren met omslaan) was nodig om wel alles helemaal drijfnat te krijgen.

Het gaat om het mooie shot. Droog blijven is minder belangrijk cq ongewenst. In plaats van peddel heb ik bij de afdaling een selfie-stick vast met de waterdichte stootvaste foto/videocamera. Voor het evenwicht heb ik de peddel niet echt nodig. Ook is het geen ramp als ik omsla. Stilletjes hoop je er zelfs op. Dan is de spijkerbroek van het ene moment op het andere van droog lichtblauw in glimmend nat donkerblauw. Na de eerste afdaling ben ik alleen van voren nat. Maar van achteren en boven is er nog weinig aan de hand. Kennelijk moet je niet naar achteren, maar naar voren leunen om voldoende water te scheppen.

Bij de eerste afdaling krijgt de broek toch nog een hoop waterdruppels te verwerken. Vrij snel verandert de kleur van lichtblauw naar donkerblauw. Het kruis is op de laatste foto behoorlijk donker gekleurd van het water. Je hoopt, dat het slipje op slag doorweekt is. Staand op de kant is echter te zien, dat ik van achteren nog vrijwel droog ben. Dus dat moet de volgende keer beter...

Om het werk af te maken, ga ik in navolging van wat andere kanopoloërs achterwaarts van de glijbaan. Nu slaat het noodlot wel toe. De boot is gebouwd op vooruit varen. De achtersteven duikt diep water en een zondvloed van spetters wordt over mij uitgestort. Van achteren krijg ik de volle laag en het water stort voor in de kuip over mijn nog enigszins droge spijkerbroek. Op slag zit ik tot mijn kruis in enkele centimeters diep water. Ook verlies ik mijn evenwicht en ga compleet kopje onder. Eigenlijk zonder dat het echt de bedoeling is, gebeurt hetgeen waarop je hoopt. Je kunt op de video zien, dat ik helemaal op mijn kop onder de kano hang. Van top tot teen doorweekt klim ik daarna op de steiger. Alles nat zelfs de haren en dat is natuurlijk ook waarop je hoopt bij zo'n provocerende afdaling...

De achterpunt dumpt in het water. Een zondvloed van spetters slaat over mijn schouders naar voren. De spijkerbroek glimt van het water. Daarna kukel ik om, gat compleet kopje onder en loop drijfnat naar de kant.

De kanopoloërs kwamen daarna op het idee met een stuk golfplaat naar beneden te gaan. Nu ik toch al compleet nat was, was er geen reden om het niet ook een keertje te proberen. Het resultaat is tamelijk vochtig en komt neer op vrijwillig volledig gekleed zwemmen. Het drijfvermogen van de golfplaat is niet bestaand. Alleen de haren worden niet nog natter, dan ze al zijn. Zittend op de bodem met het water tot de nek heb ik daarna wederom geen droge draad meer aan het lijf...