Zondag 10 juli waren we er weer bij. Ton kwam in de vroegte en samen gingen we in mijn auto richting Schermerhorn in het verre Noord Holland. Het was goed weer. We hadden beiden ingeschreven, zodat we om twaalf uur als eersten van start konden met de Veteranen. Sportief gezien ging het niet erg best. We waren al binnen enkele honderden meters de laatste van het veld. Misschien moeten we wat meer oefenen. Er zijn tegenwoordig tal van slotenraces overal in Nederland. Maar bij geen enkele bestaat de verplichting in lange broek aan de start te verschijnen. We waren wat aan de late kant, zodat ik geen tijd had om meer geschikte kleding aan te trekken. Ik spelde het rugnummer gewoon op de achterkant van mijn spijkerjasje en haastte mij in mijn goede goed naar de start en was daar met mijn spijkerpak verreweg de best geklede deelnemer.
Wederom liet de herkenbaarheid van de deelnemers aldra sterk te wensen over. De jongen in het geel bij de start is na de eerste brede sloot nog redelijk herkenbaar. Hier is het geel van zijn T-shirt alweer volkomen onder de modder verdwenen. Het heeft weinig zin om in het wit of enig andere lichte kleur aan de start te verschijnen. Binnen een oogwenk is het prachtige wit volkomen onder de modder verdwenen. Naast nieuwelingen als nummer 102 waren er ook tal van oude bekenden. Nummer 69 deed ook in de voorgaande jaren mee in vrijwel dezelfde kleding. Nummer 29 springend in de eerste sloot is eveneens een bekende deelnemer. De groep in het zwart deed vorig jaar voor de eerste keer mee.
Dit jaar waren de sloten weer als vanouds tot de rand toe gevuld met een prachtige dunne vloeibare modder. In Schermerhorn heb je diepe sloten tot meer dan een meter diep, waarbij na een enkel rondje veteranen het water volkomen verdreven wordt door de modder. Langs het centrale terrein moeten de deelnemers meer dan een half dozijn maal door de modder naar de overkant. Zeker als je je met een grote plons in de sloot laat vallen, zit op slag de modder centimeters dik in de ogen en de haren. Zowel binnen als buiten de kleding gutst de modder bij het verlaten van sloot van het lichaam en trekken de kleren prachtig strak tegen het lichaam.
Dit jaar heb ik mij vooral geconcentreerd op de video, terwijl Ton zijn prachtige nieuwe digitale camera een vuurdoop gaf. De meeste grotere foto's zijn van hem. Alleen voor de start van de senioren heb ik zelf wat gewone foto's genomen. Het viel niet mee om goede shots te nemen van de deelnemers. Sta je te ver af, dan zie je niets. Ga je dichtbij staan, dan zit je binnen de kortste keren van onder tot boven onder de modderspatten. Ook krijg je met grote regelmaat modder op je lens. Desondanks besloot ik om alles op alles te zetten om de mooiste beelden te schieten. Ik had mij gekleed in spijkerbroek en korte leren jas. Staand op de rand van sloot, kreeg ik de ene sproeier van modderspatten na de andere over mij heen. Het leek wel of de deelnemers het voor deden en expres zo dicht mogelijk bij mij in de modder sprongen.
Vrijwel beeldvullend heb ik een groot aantal beelden van nummer 69 weten te schieten. Hij was met een vriend. Bij het op de kant klimmen van de laatste sloot voor de finish, kregen ze opeens een vlaag van rivaliteit en duwden ze elkaar meerdere malen terug in de modder. Helaas was de afstand nogal groot, zodat jullie het verloop van de strijd niet echt goed kunnen volgen. Ook andere deelnemers nog compleet schoon bij de start zijn met enige moeite terug te vinden op onderstaande foto's. Nummer 102 komt meerdere malen voor evenals nummer 9. De jongen met de groene letters op zijn rug was deelnemer van de groepenwedstrijd, waar vier heren en een dame met een boot het parkoers tweemaal moesten afleggen. Dapper ben ik mijn plicht blijven doen, hoewel de prachtig modder in de sloten bleef lokken.
Helemaal aan het eind van de middag kwamen Ton en ik terecht bij de twee laatste sloten van het parkoers. Evenals de sloten rond het hoofdterrein was de modder omhoog gewoeld zodanig, dat het water nauwelijks meer zichtbaar was. Het zou toch eigenlijk wel een leuk einde van de dag zijn om nog een keertje volledig gekleed kopje onder te gaan in de prachtige modder, hoewel ik er natuurlijk helemaal niet op gekleed was. Weliswaar zat mijn spijkerbroek en zwarte leren jas onder de spatten. Maar om met een dure leren jas en al mijn kleren zomaar in de modder te springen, dat ging toch wel wat ver. Temeer daar ik geen andere kleren meer bij mij had.
Ton dacht daar echter heel anders over. Opeens pakte hij mij vast en begon mij richting de lokkende sloot te duwen. Dat liet ik natuurlijk niet op mij zitten en ik probeerde hem onder luid gejuich van de omstanders zelf in de slot te duwen. Dat lukte dan ook moeiteloos, ware het niet dat hij erin slaagde mij mee te trekken. Ik ging compleet kopje onder. Van het ene moment op het andere waren mijn kleren van binnen en van buiten compleet bedekt met en dikke laag modder. Opstaand voelde ik de modder vanuit mijn overhemd zich binnen en buiten mijn broek een weg naar beneden zoeken.
Ton heeft op zijn site nogal wat foto's van de onderstaande nieuweling. Zijn vader deed met de veteranen mee en stoeide wat met hem na afloop van zijn race. Van het ene moment op het andere zat hij helemaal onder de modder. Tijdens de race is het rugnummer 9 verder het enige herkenningspunt, dat resteert. Het is hem waarschijnlijk niet meegevallen. Ook hierboven zie je hem tot over zijn middel in de schuimende modder staan, terwijl links en rechts andere deelnemers zich in het water laten ploffen.
