De tweede zondag in september is er tonnetjesteken in Ketel. Ik ben er meerdere malen wezen deelnemen. Deze serie is afkomstig van na mijn verhuizing naar Den Haag. Na de lunch reden we terug naar huis over de smalle weggetjes tussen Ketel en Delft. Ik was het helemaal vergeten. Maar bij het passeren van de kerk zag ik de installatie staan. Ik heb Wim op een stoel gezet met uitzicht op het gebeuren en heb mij meteen meerdere malen ingeschreven voor een afdaling. Mijn natte avonturen beleef ik in de kleding, die ik toevallig aan heb. De leren jas heb ik uitgetrokken, omdat hij de andere kleding teveel afschermt. Het is toch al niet eenvoudig om in enkele afdalingen alles compleet nat te krijgen. Ik was in spijkerbroek, Jacket, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen. Op de foto een absolute voltreffer. Twintig liter water stort zich over de kledij van de deelnemer. Alleen de schoenen, sokken en onderbenen blijven bij de eerste inslag (tijdelijk) nog een beetje droog.

Hier zie je me staan net voordat ik omgeroepen wordt om de toren te beklimmen. Alles is nog helemaal droog. Daaronder na afloop na het uitlekken. De kleur van de broek is een tint donkerder. De wetenschap, dat over enkele ogenblikken een ware zondvloed over de kledij uitgestort gaat worden, is een geweldige kick. Het water stuitert als het ware in het rond als je de plank goed raakt. Na het omkieperen van de bak hangt het water als het ware stil boven het slachtoffer. Nog enkele tellen kan hij genieten van heerlijk droge kleding. Het water strekt zich in een steeds langere sliert. Punt van eerste impact zijn de knieën. Daarna legt het zich als het ware in een natte deken over de nog droge delen van de kledij. Helemaal bovenaan de pagina het moment van inslag. Ik ben totaal onherkenbaar verstopt achter een gordijn van water. De broek verkleurt al van licht grijs naar donker.

De bedoeling van de organisatie is om met de stok de ring te steken. Je kunt de schade beperken door de stok zover mogelijk naar voren vast te houden. Ook naastprikken is een veel toegepaste methode om een nat pak te vermijden. Zelf is het mij maar een keer overkomen, dat ik per ongeluk de ring had gestoken. Ik mocht toen gratis deelnemen aan de finale. Die begon laat in de middag en duurde eindeloos. Vrijwel niemand van de finalisten stak de ring. Daardoor moesten we steeds weer terugkomen. Zelfs de handigste vermijder van een nat pak ontkwam er niet meer aan. Zes keer of meer van de baan leidt onvermijdelijk tot het raken van het bord en een zondvloed over de kledij. Iedereen was compleet doorweekt aan het einde. Ik had in de noodgedwongen pauze wat droge kleren gehaald thuis. Vanzelfsprekend had ik geen enkele belangstelling voor de ring. Ik was drijf...

Bovenstaand een afdaling is van mijzelf: Midden in de roos. Van het ene moment op het andere ben ik van helemaal droog compleet doorweekt. Je ziet het water naar beneden komen. Na afloop glimt de broek prachtig. Ik draag een spijkerpak. Altijd leuk om je kleren aldus nat te maken. Het geheim zit hem in de plaatsing van de handen. Hoe verder naar achteren hoe meer water over de kleding. In de foto's van opzij is te zien, dat eigenlijk geen enkel plekje van de kleren droog is gebleven. Broek en jacket glimmen van het water. Het water stroomt van het zitje naar beneden. Je zit als het ware in het water. Natter kan bijna niet...