Een alleraardigst nieuwer onderdeel van het programma ter Land, ter Zee in de Lucht is 'Snel naar de Bel'. In tegenstelling tot de oudere onderdelen kun je de deelnemers heel fraai hun ondergang tegemoet zien gaan. Ze zitten aan de buitenkant van hun voertuig. De bellers nemen vaak een fraaie gestrekte duik boven het water naar de bel en komen tergend langzaam gestrekt en volledig gekleed in het water terecht. Het is niet moeilijk zo'n prachtig plaatje als boven te maken. Soms wordt de bel gemist en moet de volgende het proberen. Nog leuker is het als de remmen niet goed functioneren en de hele ploeg de beller achterna het water in schuift of als ze na afloop uitstappen en hem naduiken.
Het onderdeel trekt doordat het spectaculair is leuke deelnemers en omdat het de bedoeling is om te stoppen voor het einde van de baan, zijn de mensen, die voor de aandrijving en het remmen zorgen vaak in hun gewone kleren. Vooral als het weer wat te wensen overlaat. In Vlaardingen hielp werkelijk alles mee om er een geweldige middag van te maken. 's Morgens was het somber. Tijdens de opnamen kwam met enige regelmaat de regen met bakken naar beneden afgewisseld met zo nu en dan een vrolijk zonnetje.
Een groot deel van de dag was de baan door het water spekglad. Reeds na de eerste deelnemers besloot de organisatie de eis om tot stilstand te komen alvorens naar de bel gesprongen mocht worden te laten varen. Dan zou immers niemand de bel halen. Maar doordat remmen niet meer belangrijk was, kwamen naast fraaie tijden ook vrijwel iedereen in het water terecht. Een fraai voorbeeld is onderstaande ploeg. In reusachtige vaart stoven ze volledig gekleed zo over het randje van de baan zo het water in.
Met enige regelmaat probeerde het team van ter Land, ter Zee en in de Lucht de opnamen wat te verlevendigen met 'spontane' deelnemers vanuit het publiek. Enige seizoenen terug werd aan toeschouwers gevraagd of ze ook niet een keertje naar beneden wilden. Aangezien ik zelf niet handig ben met gereedschap leek mij dit een uitgelezen kans om ook eens een keer mee te doen. Reeds vroeg in de ochtend was ik aanwezig in Vlaardingen bij het onderdeel 'Snel naar de Bel'. Het overviel de organisatie een beetje: Een vrijwilliger, die zich zelf aanmeldde. Normaal moesten ze eindeloos trekken om iemand te krijgen. Zo'n kans lieten ze niet schieten. Vanaf het moment, dat ik mijn mond had opengedaan stond ik onder zware surveillance.
Daarna was de kunst om een tweede slachtoffer te vinden. Vrijwel iedereen werd gevraagd. De patatboer wilde wel, maar moest werken. Op een gegeven moment wisten ze een jongen te vinden, die samen met mij naar beneden zou gaan. Helaas bleek hij bij het invullen van het formulier pas 16 jaar en ouders om mee te tekenen waren eventjes niet voorhanden. Maar de moderne techniek bleek uitkomst te bieden. Hij pakte zijn mobiel en belde een vriendje van 18 jaar, die ergens op het terrein moest rondlopen. Deze kwam opdagen en liet zich gedwee in de rol van 'vrijwilliger' duwen. Wij werden vervolgens met een zak snoep op twee stoelen vlak naast de belangrijkste kamera gezet. Ze namen geen enkel risico. We werden geïnterviewd door Nance. Ik had mijn fototoestel bij mij en vanuit deze prachtige locatie heb ik die middag alleszins redelijke beelden weten te schieten.
Ik begon ook onmiddellijk de jongen te bewerken om samen met mij het water in te gaan. Ik vond dat hij mij na moest springen, mocht ik de bel missen. Ook vond ik, dat we vooral niets uit moesten trekken. Zo'n kans op een spectaculaire duik moesten we niet verpesten door angst voor een nat pak. Hij was een echt stuk gekleed in grijze spijkerbroek, trui, tshirt, nikes, etc. Zelf was ik eveneens met nikes, grijze trui, overhemd, tshirt en mijn licht grijze broek, die nat geworden altijd zo mooi glimmend zwart wordt. Je bent dan na afloop door de kleurverandering altijd zo echt duidelijk compleet doorweekt. We mochten op het prachtige wagentje van de jongens boven. Hun race had wel wat weg van de onze. Hoewel zij waren uiterst voorzichtig en remden veel te vroeg. De springer haalde het bij lange na niet tot de bel. Daarop besloot zijn vriend ook een poging te wagen. Maar door het ontbreken van een tegengewicht lag hij ook onmiddellijk in het water zonder maar in de buurt van de bel te komen. Het enige dat droog bleef die middag was het wagentje...
Terwijl wij onder een paraplu gezellig zaten toe te kijken, hoe de ene deelnemer na de andere in zijn gewone kleren, waarmee zij straks weer naar huis zouden moeten in het water terecht kwamen, werden wij met enige regelmaat aangeschoten door de organisatie en bemoedigend toegesproken. Helemaal aan het einde werden wij stevig vastgepakt door Nance en naar boven geleid. We vertelden de presentator, dat we de tijd van de andere deelnemers wel even zouden verbeteren. Hij keek wat meesmuilend en liet ons vervolgens gaan. We stuiterden zo'n beetje naar beneden en het was een waar wonder, dat we uberhaupt op de baan bleven. Even wonderbaarlijk was het dat we keurig tot staan kwamen aan het einde van de baan en ik in alle rust mijn sprong naar de bel kon nemen.
Ik haalde het moeiteloos, maar hij ging niet over. Nadat ik had losgelaten en dus volledig gekleed in het zilte water was gevallen en het koude water dor mijn kleren voelde trekken, besloot mijn metgezel schouderophalend ook een poging te wagen. Met even weinig succes als de eigenaren van het karretje duikelde hij eveneens roemloos volledig gekleed in het water. Even later werden we beiden druipend van het water aan boord van de rubberboot gehesen en kregen een handdoek van de organisatie om te douchen en ons af te drogen. Beiden hebben we onze kleren maar aangehouden bij het uitspoelen van het zeewater onder de douche, omdat we nu eenmaal toch niets anders bij ons hadden om aan te trekken.
Boven zien jullie de studentengroep, die probeerde zolang mogelijk in beeld te blijven. Tergend langzaam kwamen ze naar beneden. Het duurde zeker wel een minuut voor de jongen in het zwart de bel geluid had en het water raakte. Zijn vrienden besloten iets vlotter zijn voorbeeld te volgen. Een werkelijk ongelooflijk aantal geklede deelnemers kwam, die middag in het water terecht. Het was zoveel, dat ik nu wat moeite heb de natte en de droge foto's aan elkaar te linken. De jongen voorop de giek van zijn karretje, die boven zo fraai door de lucht zweeft, kan ik niet terugvinden op de andere foto's. Hij heeft immers een kenmerkend wit T-shirt aan.
Er was een jongen, die heel laf vlak voor zijn karretje met zijn andere vrienden in het water plofde om zich op de schans in veiligheid te brengen. Brullend en honend probeerde het publiek hem te bewegen alsnog achter zijn kameraden aan te springen. Tevergeefs... Aan boord van de rubberboot omarmde een van zijn wel nat geworden vrienden hem en ging op zijn schoot zitten, zodat hij toch ook nog behoorlijk nat is geworden. Met behulp van videobeelden van de TV van eerdere en latere jaren kun je zien, waarom dit zo'n mooi onderdeel is. Bij bosjes zie je de volledig geklede springers stil hangen in de lucht alvorens de zwaartekracht hun een onvermijdelijk nat pak zal gaan bezorgen. Rechts zien jullie een wagentje, waar de springer doet waarvoor hij ingehuurd was, maar de remmen van het wagentje niet. De drie andere leden van de ploeg volgen tergend langzaam het goede voorbeeld van hun vriend...
