Ik ben er nu twee jaar achter elkaar geweest. Ton was er ook bij. Hij was er enthousiaster over dan ik. Ruim duizend deelnemers in sportkleding en een enkeling in zijn gewone kleren. Ook te voet is het een heel eind om een sliert van vier kilometer aan vlotten te belopen. Dit jaar had ik een fiets meegenomen. Ik was vergeten een slot mee te nemen. Dus ik had er meer last dan plezier van. Ook begon het in de loop van de stralende middag verschrikkelijk druk te worden op het fietspad. Elk jaar zie je dezelfde ploegen en vaartuigen terugkomen. De jongens boven waren er vorig jaar ook bij. Ze hadden toen te weinig drijfvermogen om hun hele ploeg te dragen. Meer onder dan boven water bereikten ze na uren de finish. Tot mijn blijde verrassing was dit jaar de stoere jongen ook te water geraakt.

Vorig jaar had ik mijn videocamera bij mij. Je kunt daarmee wat dichterbij komen. Het water is meer dan dertig meter breed en dan zie je niet veel met een gewone fotocamera. De bovenstaande 'stilbeelden' heb ik via het programma Pinnacle aan de videobeelden weten te onttrekken. Echt scherp is het een en ander niet. Met enige regelmaat werd de bezetting van het vlot gewisseld en zwom iemand naar de kant. Het voortstuwen van een dergelijk log vlot vergt het uiterste van de opvarenden. Dus je hebt een flinke ploeg nodig. Op de beelden kun je zien, dat de enige manier om het vlot boven water te houden, was om met enige regelmaat in het water te springen. Je ziet een volledig geklede jongen een gestrekte duik nemen en de kant bereiken. De jongen in het zwart, die ijverig aan het roeien is, zag met enige regelmaat het vlot ver onder hem wegzakken, zodat hij tot ver over zijn knieën in het water stond. Dit jaar heeft hij veelvuldig gezwommen. Of dat vorig jaar ook het geval was, weet ik niet meer. Hij was alvast lang niet zo 'zichtbaar' nat als dit jaar.

Beiden jaren was er een ploeg bij met een werkelijk reusachtig vlot. Ze hebben een toren van vijf meter hoog met een glijbaan, een brandspuit en een schoepenrad. Vorig jaar mocht ik ook al gebruik maken van hun glijbaan. Je vraagt gewoon of het de bedoeling is dat het publiek ook gebruik maakt van de glijbaan. Dan komt van het een het ander en voor je weet klim je geheel onvoorbereid in spijkerpak de toren op, stapt over de rand van de glijbaan en glijdt het water tegemoet. Gevolgd door een volgende klim, gutsend van het water, voor een volgende duik. Vorig jaar heb ik wat foto's gemaakt van een opvarende van het vlot, die ook driftig passend gekleed gebruik maakte van de glijbaan. Van mijn eigen verrichtingen zijn geen beelden. Dit jaar had ik echter Ton bij mij, die diverse foto's heeft gemaakt. De stemming op het vlot was dit jaar wat minder, omdat ze ernstige technische problemen hadden met het schoepenrad. Dat is ook de reden, dat Ton heel laf mijn goede voorbeeld niet volgde.

Het aardigste moment vorig jaar vond ik de finish van bovenstaande ploeg. Als laatste hindernis tijdens de tocht moest een van de leden van de ploeg in een touw klimmen en de bel luiden. De jongen in wit tshirt ogenschijnlijk nog volkomen droog toonde zich bereid om de honneurs voor zijn ploeg waar te nemen. Ik had al zo'n gevoel van wat komen ging. Opmerkelijk vlot en doelmatig wist hij omhoog te klimmen en de bel te luiden om te ontdekken, dat zijn vlot ondertussen doorgevaren was en hij tien meter boven een hele hoop water in de lucht hing. Er zat niets anders op dan los te laten en naar beneden te storten een onbedoeld nat pak tegemoet. Teruggezwommen naar zijn vlot was hij niet blij. De verantwoordelijke kreeg een emmer water of zich heen gestort. Wat deze zo te zien gedwee en berouwvol over zich heen liet komen.