Tijdens de jaarlijkse Brandersfeesten in Schiedam wordt de plaatselijke scouting aangemoedigd wat sportieve oversteken te organiseren over de Lange Haven. Het ene jaar is dat wat spectaculairder dan de andere. Recht bij ons voor deur was er eens een kabelbaan. Hij was bedoeld om kleine kinderen spectaculair naar de overkant te krijgen zonder dat deze in het water zouden vallen. Dat ligt wat anders als zwaardere mensen de oversteek wagen. Het had eventjes wat voeten in de aarde om toestemming te krijgen de overtocht te mogen ondernemen. Het resultaat was boven verwachting. Helemaal in de gordels met veiligheidskabels zoefde ik naar de overkant. Zoals verwacht was ik te zwaar om droog de overkant te kunnen halen. Ton stond klaar met zijn kamera. Er zijn drie foto's gemaakt. De laatste, waarop compleet doorweekt aan wal stap, is helaas verloren gegaan. Dus jullie zullen mij op mijn woord moeten geloven...

De scouting bouwt met enige regelmaat kabelbanen. Niet altijd ben ik in de gelegenheid om deel te nemen. Overvliegen van de ene speltak naar de andere gaat soms gepaard met leuke natte spelletjes. Een kabelbaan symboliseert de overgang van de ene speltak naar de andere het beste. Wanneer er eventjes weinig water in de buurt is, dan moet het nat daarbij uit een emmer komen. De oudere leden van de scouting, die hier overvliegen, krijgen werkelijk de volle laag. Weerloos hangend aan de kabelbaan krijgen ze een complete tobbe over zich omgekeerd. Ze zijn in hun gewone kleren en hebben na afloop geen droge draad meer aan het lijf. Als je het van te voren zou weten, dan kan je zelf aanwezig zijn en 'spontaan' deelnemen.

Een ander soort kabelbaan is, die met twee samengebonden drijvers de gelegenheid biedt naar de overkant te varen. De jeugd kwam er moeiteloos mee aan de overkant. Maar dat was bij oudere deelnemers natuurlijk niet de bedoeling. Het was zeker niet mijn bedoeling. Het touw is heel geschikt om je ermee voort te trekken, maar niet om eraan te gaan hangen. Ik was in mijn gewone kleren. De leren jas hangt nog steeds aan de kapstok. Ik zwem er nog wel eens mee. Bij sprietlopen in Leimuiden zie je mij met deze jas ongeveer even overdadig gekleed in het water belanden en aan wal klimmen. Ik weet niet hoe ik erin geslaagd ben mijn knieën droog te houden, terwijl de rest behoorlijk nat is. Ik heb niet gezwommen. Onbegrijpelijk achteraf gezien...

Kabelbanen zijn een dankbaar middel voor een avontuurlijke oversteek. De meeste worden ontworpen om kleine kinderen veilig en droog aan de overkant te brengen. Ouderen en zwaarder personen moeten maar zien hoe ze zich redden. Vanzelfsprekend is het de bedoeling van de makers, dat ze volkomen drijf aan de overkant komen. De kabelbaan boven is vermoedelijk van een reguliere speelplaats. Kinderen kunnen er veilig gebruik van maken om droog aan de overkant te komen. Deze heren zijn wat zwaarder. Het is niet duidelijk of ze tot hun middel in het water staan, omdat ze dat wilden of omdat het niet anders kon. Het onderstaande gezelschap weet wat hen te wachten staat. Een voor een gaan ze hun noodlot tegemoet. Het eerste stuk lijkt het nog wel te gaan. Maar verderop komen ze steeds lager te hangen tot gekleed zwemmen en hangen slechts enkele centimeters verschilt. Alleen de schouders blijven droog...

Een regelmatig terugkerend fenomeen zijn de kabelbanen bij het overvliegen. Ook bij rivieren en meren zie je ze wel. Meestal kun je bij ordentelijk gebruik normaal de overkant halen. Maar anders ligt dat als ze gesaboteerd worden. Deze jongen is op enige afstand van de kant stilgevallen. Kennelijk worden zelfs pogingen ondernomen om hem een touw toe te werpen om zich te redden. Echter na een bepaalde tijd houd hij het niet langer en moet hij loslaten met een prachtig nat pak als gevolg. Onder een typische overvliegconstructie. Totaal ongeschikt voor de oudere scouts. Manhaftig proberen ze toch ermee de overkant te halen en lopen allemaal stuk voor stuk het gewenste natte pak op.