Elk jaar tijdens de Brandersfeesten geeft de gemeente de scouting de gelegenheid zieltjes te winnen. Dat doen ze meestal via een indianenbrug. Soms iets anders. Ik probeer elk jaar mee te doen. Er zijn niet overal beelden van. Op deze pagina een aantal optredens, die gefotografeerd zijn door Ton. In werkelijkheid ben ik minstens tweemaal zo vaak in het water gevallen. Hier sta ik drijfnat op het touw. Ik heb zojuist de oversteek gedaan over de bandenburg en heb ervoor gezorgd adequaat nat te worden. Ik was in spijkerpak, overhemd, T-shirt, slipje, sokken, schoenen en jas. Ik heb languit in het water gelegen en ben direct doorgegaan op de indianenbrug. Mijn broek glimt prachtig van het water. Zo prachtig volledig gekleed kom je zelden in het water terecht. Ik weet niet meer hoe de oversteek over de indianenbrug is afgelopen. Natter dan ik was, kon haast niet.
De mooiste oversteek en degene met de meeste slachtoffers was de bandenbrug. Ik heb hem zowel zaterdag als zondag gedaan. Eigenlijk was ik wat te zwaar voor de fragiele constructie. Ton heeft wat foto's gemaakt van de eerste oversteek. Ik was in spijkerbroek, jacket, overhemd, T-shirt, schoenen en jas. Vanzelfsprekend was het niet mijn bedoeling deze kledij droog te houden. Uiterst behoedzaam voortbewegend wist ik het bijna te halen. Vlak voor het bereiken van de betrekkelijke veiligheid van het laatste segment verloor ik kort achter elkaar tweemaal mijn evenwicht. De eerste maal wist ik nog enigszins droog het midden van de balk te bereiken. De tweede keer ging ik languit te water en moest ik zoals gewenst druipend van het water het laatste stuk afleggen. De hoge resolutie foto's van mij op de laatste meters van de bandenbrug vond ik toevallig weer terug in een andere directory met een andere naam. Ze zijn fraai...
Je ziet het water op mijn buik staan. Kleding is volledig ondergedompeld. De volgende dag zonder de twee dikke touwen was het veel moeilijker. Ook begon de loopconstructie steeds gammeler te worden. Ik wist veel behoedzamer, dan de eerste keer ongeveer even ver te komen. Echter bij het overbruggen van de kloof naar het laatste segment ging het mis. Het dunne touw gaf weinig steun en de laatste band moest nodig opgeblazen worden. De banden opblaasploeg was al onderweg, toen ik aan de oversteek moest beginnen. Eigenlijk wilden ze dus niet, dat ik droog de overkant zou halen...
Het meest populaire onderdeel was dus de drijvende bandenbrug. Zowel zaterdag als zondag ging een eindeloze stroom deelnemers over de brug naar de overkant. Zaterdag kon je je daarbij vasthouden aan drie touwen en kon het haast niet fout gaan. Zondag hadden ze het belangrijkste touw weggelaten en kon je het overgebleven touw alleen nog maar gebruiken om het evenwicht te bewaren. Iedereen, die zijn evenwicht verloor en zijn gewicht aan het touw toevertrouwde ging reddeloos te water. Zaterdag ging de vader en zijn twee jongste zonen tegelijkertijd naar de overkant. De vader, de jongste en oudste zoon waren kort daarvoor van de spriet in de haven gesprongen. De middelste zoon was nog vrijwel droog. Hij had eerder al meerdere keren succesvol de brug in zijn eentje genomen. Nu met de hele familie was hij natuurlijk kansloos. Onder grote hilariteit van de anderen ging hij al enkele meters van de kant door het onbeheerste geruk aan het touw van de anderen compleet kopje onder.
