Wederom een sprookjesachtig evenement. Zondag 20 april vond het jaarlijkse Kwalleballen plaats in Valkenswaard. Door een of ander wonder was ik zelf ook in de gelegenheid het evenement bij te wonen. De twee weken daarvoor nam ik deel aan het Nederlands kampioenschap dammen. Twee dagen later pakte ik het vliegtuig naar Indonesië. Onder een stralende zon verzamelden zich weer honderden modderliefhebbers. Winnen was minder van belang, dan het volledig geklede plezier in de modder. Zelf had ik niets aan het toeval overgelaten. Ik had nieuwe kleren gekocht en was in een hagelwit uitfit.  Naast mijn vertrouwde digitale fotocamera had ik een splinternieuwe HD videocamera bij mij. Inderdaad slaagde ik met de hogere resolutie diverse aardig video-captures te produceren. Beide bovenstaande plaatjes zijn niet afkomstig van de fotocamera maar van de video.

Zoals bovenstaande foto bewijst was men beter gekleed dan ooit. Deze groep was bij het begin van de schermutselingen alleszins netjes gekleed. Voorzichtig werd geprobeerd daar iets aan te doen. Om een of andere reden was de jongen in de lichtblauwe sweater reeds binnen enkele minuten compleet doorweekt, terwijl de anderen van zijn ploeg nog maagdelijk schoon waren. De jongen met de zwarte broek en witte sweater stoeide met de jongen in camouflagebroek. De camouflagebroek was na afloop deerlijk gehavend. Echter voor de jongen met de witte sweater zijn kleding in een bevredigende toestand had gebracht waren we al weer enige wedstrijden verder. Zoals te zien is op de tweede foto ging de jongen met de sweater tijdens het stoeien languit tegen de grond. Helaas precies op een droger gedeelte van het veld.

Op diverse momenten werd er wat gestoeid. Meestal betrof het reeds compleet met modder overdekte deelnemers. De enige toegevoegde waarde van het rollen door de modder is, dan verversen. In plaats van dof zwart begint de kleding weer prachtig te glimmen. De jongen boven aan de pagina stoeide langdurig met ploeggenoten. Hij kwam in de waterbak terecht; was weer even relatief schoon tot hij bij voortgezet worstelen weer van top tot teen onder de modder zat. Incidenteel werden ook toeschouwers het slachtoffer. Zelf had ik dit jaar niet aangemeld als deelnemer. Maar het was natuurlijk niet de bedoeling om schoon te blijven. Tot driemaal toe werd ik met telkens andere schone kleren opgepakt en ondanks heftig verzet door de modder naar de waterbak gesleept.

's Morgens arriveerde ik in een splinternieuwe en volmaakt witte broek. Voorts droeg ik een splinternieuwe sweater. Het duurde betreurenswaardig lang voor mensen op de voor de hand liggende conclusie kwamen, dat er iets van ze verwacht werd. Misschien is het de volgende keer handiger om me aan te melden als invaller. De eerste ronde als iedereen nog schoon is en de mooiste foto's geschoten kunnen worden, zou ik dan verstek moeten laten gaan. Ook kun je na de eerste ronde naar een ploeg stappen met de vraag of ze nog invallers nodig hebben. Ik weet niet of ik een witte broek nu de meest aardige kleding vind. Eigenlijk geef ik de voorkeur aan een blauwe spijkerbroek. Wit is eigenlijk meer de kleur voor Schermerhorn. Daar is het bij de groepen de uitdaging om de wit geklede dame zo schoon mogelijk aan de finish te krijgen.

Traditioneel wordt ik na afloop van de finale met of zonder toestemming te vragen in de kleding, waarmee ik naar huis moet in de waterbak gegooid. Ditmaal heb ik me hevig verzet om voor het bereiken van de waterbak de fotograaf de gelegenheid te geven de besmeuring van mijn kledij goed in beeld te brengen. Na het bad is nauwelijks meer te zien wat je aan had. Twee man waren niet genoeg. Pas met vier man lukte het hen mij slepend over de grond in de waterbak te krijgen. Eerder die dag werd mij wel toestemming gevraagd. Ik was ook toen in een splinternieuwe spijkerbroek en nieuwe sweater. De lichte kleur is na het bad niet meer te zien. Er zijn geen betere beelden, omdat het meisje dat mij zou filmen met mijn eigen kamera niet wist hoe ze overweg moest met de zoomknop en het shot in tegenlicht nam. Ze had even moeten omlopen en oefenen. Dan had ze het hele proces van de worsteling in de modder tot de tewaterlating prachtig in beeld kunnen brengen. We maakten al de grap, dat we het volgend jaar over zouden doen als de beelden mislukt waren.

Een onderdeel van de dag is het mini Kwalleballen. Daar kan de jeugd op kleinere velden de edele sport al beoefenen, voordat ze klaar zijn voor het grotere werk. Steevast zie je de deelnemers aan het mini Kwalleballen naderhand terugkomen bij de groten. Sommige springen al bij het begin van de dag in de eerste de beste waterbak. Anderen proberen het gebeuren zo schoon mogelijk te volbrengen. Echt succesvol zijn ze daar niet bij. Kenmerkend is de jongen in spijkerbroek en witblauwe sweater. Naderhand gingen kinderen uit het publiek spontaan een potje Kwalleballen. Ik heb er wat filmbeelden van. Twee jongens waren in een oogwenk doorweekt en onherkenbaar door de modder. Een andere wat oudere jongen slaagde er tot onze teleurstelling in om redelijk schoon de finish te halen. Hij was simpelweg te groot om door de anderen onder de voet gelopen te kunnen worden.

Een voorbeeld van jongen afkomstig uit de welpen is bovenstaande. Bij de tent schoot ik reeds een foto van hem om de transformatie van begin tot einde goed in beeld te kunnen brengen. Hij ging al vrij snel kopje onder in de waterbak. Hij heeft er zeker wel een half dozijn keer in gelegen. Wat dat betreft heeft hij een grote toekomst. Onder de gebeurtenissen in de eerste wedstrijd. Het betrof een groep duidelijk liefhebbers. Ze begonnen met een warming up, waarbij sommigen al vrij snel languit in de modder terecht kwamen. De jongen in spijkerbroek, T-shirt en rode sweater werd pas echt modderig in de mêlee tijdens de wedstrijd zelf. Hij trekt de aandacht, doordat hij net iets beter gekleed is, dan de anderen.