Een van de aardigste evenementen van het jaar is Kwalleballen, dat elk jaar op derde zondag van april gehouden wordt in Valkenswaard. Ton en ik waren er weer ruim op tijd. Bij Ton mogen ze er thuis niets van weten. Hij had beloofd om vier uur weer thuis te zijn, maar het werd dus wat later. Het was stralend weer, zoals altijd. Een grote tent. Een kaal maïsveld met op regelmatige afstand van elkaar gaten in de grond, afgedekt met folie en gevuld met water. Een gierwagen, die af en aan reed sproeiend met water over de droge velden. De eerste deelnemers arriveren. Het eerste dollen begint. Met enige regelmaat belanden volledig geklede deelnemers in de vijvertjes niet in het heetst van de strijd, maar doordat hun vrienden hen oppakken en op een ongelukkige plek loslaten. Druipend en rillend keren ze terug naar hun bier.

De deelnemers zijn heel verschillend gekleed. Sommige zijn in sportkleding. Andere met afgeknipte jeans. Anders in lange broek en T-shirt. Ogenschijnlijk splinternieuw. Sommige deelnemers hebben kennelijk een enorme stapel witte T-shirts bij zich. Iedere wedstrijd verschijnen ze in hagelwitte bovenkleding, terwijl de rest van de kleding daar flink bij afsteekt. Kennelijk een gulle sponsor. Voor het begin van de wedstrijd worden de staatsiefoto's gemaakt. Met grote zorg werd de ploeg bovenaan opgesteld achter het vijvertje. Iedereen nog maagdelijk schoon en veel te netjes gekleed. Opeens neemt een van de omstanders een enorm spurt en laat zich met een geweldige plons midden in het vijvertje ploffen. De omstanders een stevig nat pak bezorgend.

Kwalleballen is een uiterst sportieve pot rugby in de modder. Het wordt gespeeld op maïsvelden van 16x32 meter, die rijkelijk besproeid zijn met water, waardoor een zwaar soppende moddermat ontstaat. De spelregels zijn simpel: wie het meest scoort wint. En scoren doe je door de doorweekte juten zandzak in de waterbak van de tegenstander te werpen. Of door met zak en al in de bak te springen, vallen, glijden of struikelen. De regels beperken zich verder tot niet slaan, schoppen, harentrekken en andere onsympathieke pogingen de tegenstander uit te schakelen. De rugbytackle is wel toegestaan, evenals lopen met de zak, overspelen van de zak en met z'n tienen op een hoopje strijden om de zak. Eén modderbad duurt 9 minuten, waarin teams van 7 mannen, vrouwen of beiden elkaar bestormen.

Zelf was ik aanwezig met digitale foto en videocamera. Het is altijd worstelen tussen het verlangen om mee te doen en om met een stel mooie foto's of films thuis te komen. Gelukkig was er Ton er nog. Hij stond paraat als ik mij niet meer in kon houden en mij in het feestgedruis stortte. Al na korte tijd was er sprake van velden, waar het water en de grond tot een mooie gladde vrijwel onbegaanbare laag modder waren samengesmeed. Wee de deelnemer, die tijdens het gevecht om de kwal op de grond terecht kwam. Zelf was ik gekleed in kakibroek, witte nikes, T-shirt, overhemd en okerkleurige trui. Het resultaat was spectaculair toen ik aan het einde van bovenstaande wedstrijd een aanloop nam en onder luid gejuich van de omstanders languit op mijn buik in de modder terecht kwam.  Een dikke laag overdekte mij van voren. Na nog een paar aanlopen, wat rollen en bad in het vijvertje was niets meer van de oorspronkelijke kleur van mijn kleding te bekennen.

Onder een foto van de groep rugbyers, die elke wedstrijd schone T-shirts aantrokken. Ze kwamen een heel eind. Dit was meen ik de halve finale. Terwijl de witte T-shirts nog enigszins de oorspronkelijk kleur hebben, is de licht blauwe spijkerbroek van de rechtse deelnemer volstrekt onherkenbaar geworden. Hij is kennelijk tijdens het laatste gevecht bij de vijver in het water terecht gekomen, waardoor de reeds aanwezige modder prachtig glimmend is geworden. Zolang de kwal niet in het water licht is geen doelpunt. Dat heeft tot gevolg, dat er soms langdurig gestreden wordt door verdedigers en aanvallers midden in de vijver. De strijd wordt vaak beslecht, doordat een van de aanvallers zich met zijn volle gewicht op de strijdend massa laat ploffen, waardoor kwal en deelnemers gezamenlijk in het modderige water terecht komen.

Na afloop van de wedstrijd spoelen de deelnemers de uitgeschakelde deelnemers de ergste modder af in de vijvertjes. Dames, die zo onverstandig zijn niet een goed heen komen te hebben gezocht, worden opgepakt en pontificaal in de vijvers gemikt. Zelf inmiddels weer droge kleren aangetrokken meende een van deze heren ook in het vijvertje te moeten duwen met als gevolg, dat ik voor de tweede maal die dag volledig gekleed in het vijvertje terecht kwam. Ik was nu in grijze broek, tshirt, overhemd en grijze trui. Ton heeft er een paar foto's van gemaakt. Het was een drama. Het water gutste glimmend van alle kanten uit mijn kleren.

De finale bestond dit jaar uit een ploeg zware rugbyers en een verrassend lichte en snelle ploeg met afgeknipte spijkerbroeken. De snelle ploeg slaagde er meerdere keren in langs de verdediging van de rugbyers te glippen en een doelpunt meer te maken, waardoor ze kampioen werden. Ik ben ze gaan feliciteren. Dit jaar had de hoofdscheidsrechter een goed heenkomen gezocht en kwam niet in het doel terecht. Diverse andere toeschouwers kwamen in hun volledig schone kleding eveneens feliciteren. Ik dacht, dat gaat niet goed. Zo meteen worden ze door een van de finalisten opgepakt en in een vijvertje gegooid. Er was een jongen met fototoestel en licht blauwe spijkerbroek samen met een vriend in zwarte spijkerbroek. Ze vroegen er gewoon om. De finalisten gedroegen zich echter. Later zag ik de jongen met het fototoestel door zijn vrienden toch in het vijvertje gegooid worden.

Ondertussen was er ook een filmploeg gearriveerd, die kennelijk voor de TV een impressie wilde maken van het gebeuren. Tijdens de finale werd ijverig gefilmd en shots van het opdringende publiek gemaakt. Na afloop liep de presentator samen met de filmman over veld te smoezen met de spelers van de verliezende ploeg. Zoals jullie kunnen zien was hij in zijn goede goed. Ik dacht nog dat kan toch niet waar zijn. Op een gegeven moment ging hij voor een vijvertje staan en sprak een verhaal in de microfoon, toen opeens de hele ploeg aan kwam gespurt en hem mee het water innamen. Water is niet geheel meer een juist woord na een halve dag Kwalleballen. Het was meer vloeibare modder. Terwijl ik zelf met ademloze bewondering stond te kijken nam Ton de beide onderstaande foto's.

Zelf had ik mij gereed gemaakt voor de thuisreis en had mijn spijkerpak aangetrokken met wit T-shirt en blauw overhemd. Hoewel ik bij het feliciteren wat modderspatjes had opgelopen was ik verder nog steeds maagdelijk schoon. Aan de kant stonden allerlei mensen te roepen, dat ik nog een duik in de modder moest nemen. Ik stond te aarzelen of ik hier gehoor aan zou geven, toen dezelfde ploeg, die zojuist de presentator in de vijver had gegooid, kwam aansnellen, mij oppakte en pontificaal in het volledig met modder gevulde vijvertje deponeerde. Ton die zijn camera had weggelegd, kwam even kijken wat er aan de hand was en hoewel hij hevig tegenspartelde heb ik hem ook in het vijvertje gegooid. Terwijl ik zelf naar huis ging na nog een beetje buikschuiven en afspoelen, was hij daarna niet meer te houden. Hij vertelde, dat er naderhand nog diverse mensen in hun feestkleding in het dichtstbijzijnde vijvertje gedeponeerd werden. Zelf heeft hij ook nog een jongen, die steeds zat uit te dagen, maar niet doorzette, meegenomen languit een vijvertje in.