Ton en ik waren ruim op tijd aanwezig met diverse fototoestellen. Een grote feesttent, een springkasteel, diverse tappunten, WC, kleedkamer en douches waren voorhanden. Voor de zekerheid hadden we beiden wat schone kleren meegenomen. Gedurende een groot deel van de dag scheen de zon en was het een aangename temperatuur mits met droge kleding of aan het spelen in een wedstrijd. 24 herenteams, wat jeugdteams en een half dozijn damesteams zouden aantreden voor een reeks wedstrijden op een aantal nog braakliggende bloembollenvelden.

Het betreft een soort rugby, maar dan met een zandzak als bal en vijvertjes als doel. In verband met de achtergebleven resten van de bloembollen is het verstandig enige beenbedekking te hebben. De meeste teams traden dan ook compleet gekleed aan. Met een grote gierwagen wordt water over de velden gesproeid om tot de juiste samenstelling te komen. In het begin is het nog een beetje behelpen, maar gaandeweg richting de finale komt een vijf tot tien cm dikke laag met prachtige modder over de velden te liggen en is het onverstandig je evenwicht te verliezen, als je tenminste schoon wilt blijven.

De spelregels zijn tamelijk simpel. Alles mag. Iemand, die op de grond ligt, moet de kwal loslaten. Heel praktisch om het spel gaande te houden en al te ernstige blessures te voorkomen. Als de kwal onder een meute liggende spelers terecht is gekomen of buiten het speelveld, dan wordt hij opgegooid tussen een rij spelers. Maximaal mogen 7 spelers in het veld staan per ploeg. Onbeperkt wisselen is toegestaan. Een wedstrijd duurt ca 7 minuten en dan zijn beide ploegen compleet uitgewoond. Zeker als je over onvoldoende wisselspelers beschikt. Lichtenvoorde was bijvoorbeeld met vier herenploegen. Per wedstrijd kwamen minstens twintig spelers in het veld. Het was daarom op een gegeven moment wat lastig om te achterhalen voor welke ploeg je ook al weer speelde. Sommige spelers zag je achtereenvolgens optreden voor Lichtenvoorde 1, 2, 3 of 4 vaak vrijwel op hetzelfde moment. Dank zij deze overvloed aan spelers haalden ze dit jaar ook tot hun eigen verrassing met een ploeg de finale.

Enige tactiek en techniek komt er wel bij kijken. Iemand, die op de grond ligt moet de kwal loslaten. Als een mêlee ontstaat en iedereen dus op de grond ligt, dan is de kwal vacant. Beide ploegen hebben daarom altijd een speler, die buiten de mêlee blijft om de kwal op te rapen als hij vrij komt. Als de ploegen in een mêlee terecht komt, is het weinig zinvol om met z'n allen aan de kwal te gaan trekken. Het enige resultaat kan slechts zijn, dat je hem aan stukken scheurt. Je ziet dan de techniek, dat ervaren spelers van beide partijen elkaar uitschakelen door elkander op de grond in de modder te werken, zodat andere leden van de ploeg met de kwal vandoor kunnen. Menigmaal komt het voor dat bij een mêlee vlak bij de vijvertjes de strijd met tien of meer spelers tot in de vijver wordt voortgezet en dat meerdere spelers, daarbij compleet kopje onder gaan.

In de eerste wedstrijden heb ik geprobeerd de gedaanteverandering van keurig geklede deelnemer tot complete modderpilaar zo goed mogelijk in beeld te brengen.

De jongen in blauwe spijkerbroek en geel T-shirt verandert tergend traag van keurig gekleed in een een modderpilaar.

Heel bijzonder vond ik de jongen hieronder. Kennelijk was hij verlaat en had nog niet gespeeld. Hij ging voor de wedstrijd een beetje stoeien met een ploeggenoot. Hij begint volkomen schoon en erg netjes gekleed en is na afloop van het stoeien niet meer te onderscheiden van zijn ploeggenoten zonder ooit een tegenstander te hebben gezien.