Zondag 14 april 2002 was het grote moment. Na een jaartje overslaan vanwege de MKZ-crisis was er weer Kwalleballen in Dommelen bij Valkenswaard. Ton en ik waren ruim op tijd aanwezig met diverse fototoestellen. Een grote feesttent, een springkasteel, diverse tappunten, WC, kleedkamer en douches waren voorhanden. Voor de zekerheid hadden we beiden wat schone kleren meegenomen. Gedurende een groot deel van de dag scheen de zon en was het een aangename temperatuur mits met droge kleding of aan het spelen in een wedstrijd. 24 herenteams, wat jeugdteams en een half dozijn damesteams zouden aantreden voor een reeks wedstrijden op een aantal nog braakliggende bloembollenvelden.
Het betreft een soort rugby, maar dan met een zandzak als bal en vijvertjes als doel. In verband met de achtergebleven resten van de bloembollen is het verstandig enige beenbedekking te hebben. De meeste teams traden dan ook compleet gekleed aan. Met een grote gierwagen wordt water over de velden gesproeid om tot de juiste samenstelling te komen. In het begin is het nog een beetje behelpen, maar gaandeweg richting de finale komt een vijf tot tien cm dikke laag met prachtige modder over de velden te liggen en is het onverstandig je evenwicht te verliezen, als je tenminste schoon wilt blijven.
Enige tactiek en techniek komt er wel bij kijken. Iemand, die op de grond ligt moet de kwal loslaten. Als een mêlee ontstaat en iedereen dus op de grond ligt, dan is de kwal vacant. Beide ploegen hebben daarom altijd een speler, die buiten de mêlee blijft om de kwal op te rapen als hij vrij komt. Als de ploegen in een mêlee terecht komt, is het weinig zinvol om met z'n allen aan de kwal te gaan trekken. Het enige resultaat kan slechts zijn, dat je hem aan stukken scheurt. Je ziet dan de techniek, dat ervaren spelers van beide partijen elkaar uitschakelen door elkander op de grond in de modder te werken, zodat andere leden van de ploeg met de kwal vandoor kunnen. Menigmaal komt het voor dat bij een mêlee vlak bij de vijvertjes de strijd met tien of meer spelers tot in de vijver wordt voortgezet en dat meerdere spelers, daarbij compleet kopje onder gaan. In de eerste wedstrijden heb ik geprobeerd de gedaanteverandering van keurig geklede deelnemer tot complete modderpilaar zo goed mogelijk in beeld te brengen.
Bij Lichtevoorde waren diverse spelers in veel te
nette kleding. Bij twee van hen is de metamorfose op de foto's goed te volgen.
Beiden waren er twee jaar geleden ook bij, maar toen ging hun kleding tijdens de
dag zo'n beetje aan flarden. De een droeg een strakke donker grijze
spijkerbroek. De ander was in een gebroken witte spijkerbroek. Ik zag hem
langs de kant staan, niet kunnen geloven, dat hij straks werkelijk zou
deelnemen. Reeds na enkele minuten kwam hij desondanks in het veld als invaller
voor Lichtenvoorde. Terwijl de jongen in donkergrijze broek tijdens de eerste
wedstrijd al een paar keer kopje onderging in de vijvertjes, duurde het bij de
jongen in het wit de gehele dag tot ieder spoor van de oorspronkelijk kleur van
zijn kleding verdwenen was. Het moment, dat hij de eerste keer zijn evenwicht
verloor en (expres) zittend in de modder terecht kwam, heb ik op de foto.
Na de eerste wedstrijd heb ik even de kamera terzijde gelegd op zoek naar een ploeg met weinig invallers, waarmee ik wellicht een wedstrijd zou kunnen meespelen. Ik was in grijze broek, die zo mooi zwart kleurt als hij nat wordt, mijn licht grijze nike trui, overhemd, splinternieuw T-shirt en moderne nike-achtige schoenen, die ik in Thailand heb gekocht. Ze zitten inderdaad heerlijk tijdens zo'n dag en kunnen goed tegen de modder. Op dit moment lukte het nog niet een geschikte ploeg te vinden, maar wel waren een aantal jongens aan het spelen bij een vijvertje na afloop van een wedstrijd. Een van de jongens, die ook graag mee wilde doen, maar stond te aarzelen, heb ik toen een duw gegeven. Het resultaat was dat de hele horde zich op mij stortte en ik volledig gekleed kopje onder in het vijvertje terecht kwam. Na nog wat rollen in de nabij gelegen modder ben ik toen maar wat schone kleren gaan aantrekken. Ik had evenals de jongen van Lichtenvoorde een hagelwitte broek bij mij met bijpassende bovenkleding. Ik dacht wat hij kan, dat kan ik ook. Dus ik de witte broek aangetrokken, met nieuw wit T-shirt, overhemd en hagelwitte trui. In de kleedkamer waren er al een paar meisjes, die aanboden mij eens stevig te knuffelen teruggekomen van een wedstrijd.
Buiten vonden allerlei mensen mijn kledij tamelijk provocerend en boden aan
zonder daad bij woord te voegen om mij een modderbad te bezorgen. Ik kwam in
gesprek met een van de ploegen van de later winnaar. Hun tweede team kwam
spelers tekort. Toen ik aangaf best een potje mee te willen spelen, werd ik aan
de ploeg voorgesteld en mocht ik deelnemen. We moesten tegen een ploeg van
Lichtenvoorde spelen en enthousiast begonnen deze mij te besmeuren. Aanvankelijk
wist ik overeind te blijven en kreeg ik alleen zwarte plekken op mijn witte
kleding van het contact met hun kleding. Op een gegeven moment werd ik wat te
overmoedig en kwam in een mêlee languit op de grond terecht. Ton heeft
geprobeerd het hele verloop fotografisch vast te leggen. Aan het einde van de
wedstrijd kwam ik tijdens een melee samen met tien andere deelnemers in onze
eigen vijvertje terecht en ging daarbij kopje onder, zodat ik na nog wat rollen
in de modder inderdaad geen witte of droge draad meer aan het lijf had. Tevens
was ik compleet uitgewoond. De hele week last gehad van spierpijn. Maar de kick
van het deelnemen in hagelwitte kleding aan een echte kwalwedstrijd was het
waard.
Daarna wederom schone kleding aangetrokken. Ditmaal een lichtblauwe
spijkerbroek, licht blauwe trui, etc. Op een gegeven moment was ik met het
fototoestel dicht bij een vijvertje aan het fotograferen toen een jongen zich
vlak bij mij in de modder liet vallen om mij onder te spatten. Als reactie heb
ik mijn kamera weggelegd en heb geprobeerd wraak te nemen op de jongen, die mij
ondergespat had. Helaas was hij al niet meer helemaal schoon en kreeg hij hulp
van een ploeggenoot. Het gevolg was, dat ik er wederom volstrekt ontoonbaar kwam
uit te zien. Daarom tegen het naderen van de finale een lichtbruine moderne
broek aangetrokken met al die extra zakken en een splinternieuwe trui. Na afloop
van de finale het veld ingegaan om de deelnemers een hand te schudden. De
jongens zijn dan behoorlijk uitgeput en hebben eigenlijk geen zin meer in nog
verder stoeien, maar de eerder genoemde jongen in de nu volkomen onherkenbaar
geworden donkergrijze broek liet zich uitdagen, waardoor ik voor de vierde maal
die dag in mijn mooiste kleren languit in de modder terecht kwam.