Enkele weken terug ben ik ook de tocht naar Ameland gaan lopen. Normaliter is het een middelzware tocht. Vergelijkbaar met de Balgzandtocht naar Schiermonnikoog. Maar evenals de genoemde tocht was er nu sprake van een straffe zuidwestelijke wind, waardoor het water niet weg kon en we bij de geulen tot ver over ons middel door het water moesten. Ik doe zo'n tocht graag in mijn gewone kleren. Voor de zekerheid heb ik droge kleren bij me in de auto. Maar was erg gelukkig om in dezelfde kleren, waarmee ik s' morgens was vertrokken, 's avonds weer thuis te komen. Met splinternieuwe spijkerbroek, T-shirt, overhemd, splinternieuwe trui en windjack was het best een aardige ervaring om tot ver over mijn middel door het water van de Waddenzee te lopen. Aan de overkant geen spoor meer op de kleren van de aan het begin rijkelijke aanwezige modder.

Ameland is een twintig kilometer lang eiland. Je begint de tocht bij de aanlegsteiger van de veerpont in Holwerd. Dat is een landtong ver de Waddenzee tot aan de vaargeul. Daar kan gedurende de hele dag aangelegd worden ongeacht het tij. Je loopt vanaf de parkeerplaats meer dan een uur lang naar het oosten. Dat is het zwaarste gedeelte van de tocht. Overal ligt een centimeters dikke laag modder, waar je bij iedere stap in wegzakt. Het water stond ditmaal gedurende dat gedeelte van de tocht vijf tot tien cm hoog, omdat het niet weg kon door de wind. Aan het einde van de vaargeul wordt een bocht gemaakt om over te steken. Het is de diepste geul van de tocht. De oversteek duurt meer dan tien minuten. Het water kwam bij mij tot ver over mijn middel. Diverse vrouwelijks deelnemers moesten nog net niet zwemmen.

De gidsen keken met besmuikt gezicht naar mijn wat overvloedige kledij, maar zeiden er niets van. Spijkerbroeken worden niet geadviseerd. Maar ik wilde het al zolang eens proberen om echt volledig gekleed (met spijkerbroek) de Waddenzee over te steken. Meer aandacht werd geschonken aan het schoeisel van de deelnemers. Bij de geul liggen diverse mosselbanken. De Japanse mosselen hebben scherpe randen. Zonder adequaat schoeisel zijn deze banken niet te passeren. Sommige mensen droegen oude gammele schoenen. Het werd iedereen duidelijk gemaakt, dat 'schoenen stuk' neerkwam op omkeren...

Met mijn waterdichte Olympus kamera heb ik gedurende de hele tocht video en foto's gemaakt. Met name heb ik veel aandacht besteed aan het bewijs, dat we echt tot aan ons middel in het water hebben gestaan. Met mijn spijkerbroek prachtig glimmend van het water ploeg ik voort. Tal van mensen probeerden wanhopig gedurende de oversteek hun rugzak droog te houden. In de mijne had ik alleen water en mijn neopreen trui voor noodgevallen. De andere deelnemers hoopten met de inhoud van hun rugzak zich aan de overkant om te kunnen kleden. Menigeen zal daar geconstateerd hebben, dat de reservekleding minstens zo nat was als de kleding, waarin ze de wandeling hadden volbracht. Meerdere adviezen van de organisatie (waterdicht verpakte droge kleding) zijn wat lastig uitvoerbaar, als je hele stukken moest zwemmen en zelfs 'dry bags' het water niet compleet buiten weten te houden tijdens dit waterballet.

Ik was in de kleren, waarmee ik 's morgens van huis ben gegaan: Spijkerbroek, trui, overhemd, T-shirt, slipje, sokken, schoenen en mijn winterjas. Op de foto is mijn spijkerbroek drijfnat. De eerste maal is het wat moeilijk in te schatten wat er allemaal nog gaat komen. Graag had ik alles tot de nek nat gemaakt en onder de modder. Evenwel als je daarna nog uren in touw bent, dan wordt het wat frisjes. Een goede gelegenheid om te zwemmen blijkt achteraf gezien het bereiken van de Noordzee alvorens met de platte boerenkarren richting Nes te rijden. De meeste mensen nemen daar een bad en trekken droge kleren aan. Het is daarna meer dan tien kilometer rijden. Met natte kleren waaronder een jas en trui is dat midden in de zomer goed te doen. Nu heb ik mij gedurende de tocht beperkt tot halverwege mijn middel. Spijkerbroek en slipje natuurlijk wel van top tot teen onder water. Trui, overhemd, T-shirt en jas aan de onderkant nat en van boven droog. Bij Ameland hebben ze wasbakken, maar geen gelegenheid om met alles aan in een vijver te springen, zoals wel mogelijk is bij een zwerftocht vanuit Noordpolderzijl.

Op Ameland gekomen ben je nog kilometers verwijderd van de bewoonde wereld. Nes en de boot liggen halverwege het eiland. Zo'n tien kilometer verderop. Je kunt het lopen of je laten rijden met een platte kar getrokken door een tractor. Eerst wordt echter te voet het hele eiland overgestoken. Je komt aan bij het hoogste duin in de verre omtrek, het Oerd. Daarna is het een kilometer lopen naar het Noordzee strand. Daar kun je restanten van overgebleven modder afspoelen en indien voorradig droge kleren aantrekken. Tal van mensen zag je een duik nemen. Het water van de Noordzee is aanmerkelijk schoner, dan dat van de Waddenzee. Zelf ben ik volledig gekleed het water ingelopen om alles voor de lange tocht naar Nes nog eens goed schoon te spoelen. Een beetje nat maakt weinig verschil met een volledig geklede complete onderdompeling. Maar is wel veel leuker. Op de foto loop ik dus volledig gekleed de Noordzee in om de reeds enigszins drooggevallen broek tot het middel weer goed nat te maken...