In het verleden werd op de wadden door visser van een opmerkelijk vervoermiddel gebruik gemaakt om de netten en de vangst op en van het wad te transporteren. Het was een slee, waarop je lading kon leggen. De visser zette een been in de slee en met de ander duwde hij zich af in de slik. Het is tamelijk vermoeiend. In Delfzijl is men op het idee gekomen om met dit vervoersmiddel wedstrijden te organiseren op het nabij gelegen wad. Het is voor de lol. Lekker vies worden is belangrijker, dan het resultaat. Zelf ben ik er meerdere malen bij geweest. Zo'n kans op in de modder te duiken heb je niet vaak. De deelnemers stellen zich op in een rij en proberen zo snel mogelijk een parkoers af te leggen en de bel te luiden. Het is goed gebruik om daarbij languit naar de bel te duiken ook al ben je volstrekt kansloos. Een dergelijke duik is vanzelfsprekend niet bevorderlijk voor de schone staat van de kledij...
Er zijn individuele races en groepen. Het hoogtepunt zijn de groepen. Bovenaan een stel deelnemers, die na de finish nog wat stoeien in de modder. Dit soort evenementen geven een prachtige gelegenheid voor modderliefhebbers om eens lekker in de slik te rollen. Veel deelnemers van de estafette zijn op het laatste moment geronseld uit het publiek en volkomen onvoorbereid. Ervaren deelnemers zijn in sportkleding. Echter sommige komen verkleed als 'Poseidon met zijn hofhouding' en zijn in vol ornaat gekleed met o.a. hagelwitte broeken. Bij de finish van de finale ontstaat dan een kluwen van stoeiende deelnemers. Met de bedoeling de team genoten zo vies mogelijk te maken. Men tackelt elkaar en gaat op elkaar zitten.
Al weer enige jaren wordt de wedstrijd gewonnen door de 'koning'. Deze groep heeft zich enigszins op de gewenste snelheid moeten kleden. Ik ben ze al weer keer tweemaal wezen feliciteren met de geleverde prestatie. Ze stellen dat zeer op prijs en zijn altijd volgaarne bereid om nog wat met de totaal onvoorbereide toeschouwer in de modder te rollen. Al weer tweemaal ben ik in mijn enthousiasme het wad opgehold in de kleren, waarmee later naar huis moest. Na afloop zat de modder in de haren. Het valt dan niet mee om nog een staat te bereiken, dat je met goed fatsoen in de auto plaats kon nemen. Het ligt voor de hand om benzine te tanken op de heenweg.
Sommige deelnemers nemen inderdaad spontaan deel. De onderstaande jongen had zich kennelijk door zijn vriendin laten overhalen deel te nemen in een groep. Hij vond het niet zo'n probleem dat de broekspijpen van zijn spijkerbroek een beetje onder de modder zouden komen. Hij had er zeker niet op gerekend getackeld te worden en languit de modder in te gaan. Ze hadden hem nog een beetje gespaard. Hij was alleen op zijn zij in de modder terecht gekomen. Zijn broek en trui waren na afloop eigenlijk nog veel te schoon. Ik had nog wel wat met hem willen stoeien in de modder...
De dame achter het loket herkent mij als ik inschrijf bij individueel. Liever zou ik natuurlijk meedoen bij de groepen. Maar als je in Dordrecht woont, dan is het niet eenvoudig om een groep bij elkaar te krijgen. Ook is het niet eenvoudig om je bij een onvolledige groep naar binnen te praten. Deelname bij individuele heeft het bezwaar, dat je in de eerste ronde al uitgeschakeld bent. Telkens moest ik bij een van de eerste groepen starten en dan is de modder bij de finish nog niet optimaal. Ik zou wat later moeten inschrijven, zodat ik bij de laatste voorrondegroep zit. Tijdens het schoonmaken en omkleden kun je immers geen beelden schieten van andere deelnemers. Ton vindt het wat ver. Het is jammer, dat deelnemen en fotograferen of filmen niet goed te combineren is. Ook hebben de aanwezige fotograven niet de juiste prioriteiten. Daardoor is er weinig geschikt fotomateriaal van het moment, dat ik over de finish kom en volledig gekleed in de modder naar de bel duik.
Boven een foto, waarop ik vlak bij de dijk languit in de modder lig. Ik ben in spijkerbroek, hoody, overhemd, rood T-shirt, rood slipje, sokken en schoenen. De bovenkleding zit helaas niet zoals het hoort tot de nek in de modder. Wel is mijn broek helemaal doordrenkt. Eerder ben ik een keertje in de modder gaan zitten en liggen. Alles zit tot ver boven mijn middel onder. Op de tweede foto ga ik nog volledig schoon aan het begin van de wedstrijd (voor de foto) in de modder zitten. Het zitvlak is nog schoon. Bij de start zit ik van voren en van achteren behoorlijk onder een dikke laag modder. Zitvlak is zwart. Maar de knieën en de hoody zijn nog grotendeels schoon. Ook de andere deelnemer heeft al wat in de modder liggen rollen. Dapper duik ik bij de finish vooruit in de modder. Op dat ogenblik zit mijn broek van voren en mijn handen wel helemaal onder. De volgorde van de gebeurtenissen is niet helemaal duidelijk. Want bij de start ben ik aanmerkelijk schoner, dan bij de finish...
Het probleem bij het maken van beelden van jezelf is, dat je iemand nodig hebt om de camera vast te houden. Op de dijk vond ik iemand, die wel wat foto's van mij wilde schieten. Echter de gedachte om zelf de modder in te gaan en naar de bel te lopen voor een close-up van het grote moment is meestal niet bespreekbaar. Voor en na de wedstrijd ben ik in de modder gaan zitten/liggen. Bij de start zit ik van achteren ik van voren en van achteren reeds flink onder de modder. De volgende keer is het misschien een idee om iemand van de organisatie te vragen om een duik naar de bel vast te leggen voor de wedstrijd begint. Dan staat het belangrijkste t.w. de duik naar de bel er tenminste behoorlijk op. Onder een wat raadselachtige foto. Mijn linkerhand is schoon, terwijl dat niet het geval is op de finishfoto. De spijkerbroek is wel helemaal onder, doordrenkt en prachtig glimmend...
