In het voorjaar van 2024 vatten we het plan op om nogmaals de Lesse afvaart te doen. Ik ging varen en Loek ging wandelen. Hier ga ik via de startglijbaan het water van de Lesse op. Het was nogal onstuimig, omdat het al dagen lang flink geregend had. Ook was het water nogal frisjes. Aanvankelijk ga je over de rollerbaan met grote vaart naar beneden. Ik vreesde al voor een vroeg nat pak. Het viel echter mee. Vanzelfsprekend hebben ze het goed uitgekiend om ongewenste ongelukken zoveel mogelijk uit te voorkomen. De glijbaan is vanzelfsprekend een briljant idee. Het instappen en het te water gaan is dan een snel en vloeiend proces. Als je onervaren mensen zelf laat instappen, dan duurt het een eeuwigheid en vallen er allerlei mensen uit de kano en willen niet meer verder.
Vanzelfsprekend ben ik gedurende de tocht flink nat geworden. Hier zie je me aankomen tot ver over mijn middel nat. Ik heb niet gezwommen, omdat het water zo ontzettend koud was en er nogal veel van was. Wel heb ik wat rondgelopen en mijzelf nat gespat. Op plekken, waar normaliter niet meer dan een halve meter water staat, kan nu het water gemakkelijk meters diep zijn. Je wilt niet een halve kilometer meegesleurd worden en wellicht persoonlijke zaken verliezen. De hele week had men waarschuwende mailtjes gestuurd om te waarschuwen voor uitdagende omstandigheden. Daardoor waren er weinig vaarders en vrijwel allen hadden enige ervaring in de kano. Het waren feitelijk vooral Nederlanders, die de tocht natuurlijk lang van te voren hadden moeten plannen en niet zomaar onverrichter zake weer naar huis wilden. Het aantal natte ongelukken was daardoor zeer beperkt. Een jongen stapte bij de eerste barrage onvoorzichtig uit de kano en was op slag van top tot teen doorweekt. Hij was erop gekleed...
Bij de barrage van kasteel Walzin werd geadviseerd ergens in het midden over de dam te gaan. Er was zelfs een gat geslagen aan het einde. Misschien was daar een wat uitdagender afdaling mogelijk geweest. Nu ging iedereen voorzichtig over het randje en gebeurde er geen ongelukken anders dan een scheutje water over de broek. Er stond iemand van de organisatie in waadpak instructies te geven. Ik verstond er niet veel van. Maar het was niet moeilijk om droog beneden te komen. Iedereen slaagde daar moeiteloos in. In verband met de onbekende diepte van het water ben ik bewust niet omgeslagen na de afdaling. Mijn telefoon en kamera zaten in een emmer. Maar het leek mij geen feestelijk idee honderden meters achter het emmertje aan te moeten zwemmen om mijn spullen te redden. Ook was het water verschrikkelijk koud.
Bij de barrage van kasteel Walzin heb ik wat rondgelopen in het water. Ik was in vol ornaat: Spijkerbroek, spijkerjack, trui, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen. Het was vanzelfsprekend de bedoeling om van top tot teen doorweekt aan te komen in Anseremme. Omdat zwemmen wellicht wat te avontuurlijk was, heb ik mijn broek verder met de hand nat gespat. Hier wat foto's van een kletsnatte en glimmende broek. Van de broek is geen draad meer droog. Ik ben nat tot ver over mijn middel. Alleen de schouders zijn droog gebleven. Dat scheelt de helft met de kou.
Hier een foto van de tweede barrage bij de camping. Ook hier stond iemand instructies te geven. Niemand viel in mijn aanwezigheid uit de kano. Er zijn meerdere stroomgaten. Geadviseerd werd het gat vlak bij de kant te nemen. In het middelste gat spatte het water beneden wel een halve meter op. Ik ben er nog doorheen gevaren en kreeg flink wat water binnen. Echt spannend werd het niet...
Na het passeren van de twee barrages was ik verrassend snel in Anseremme. Het water stroomde echt snel. Ik heb nog wat water over mijn broek gegooid om de natte kleren ook nat te houden.
Na omkleden en de lunch zijn we met de auto nog naar kasteel Walzin gereden en wat foto's gemaakt. Bij de foto van dam is rechts het gat goed te zien, dat kennelijk recentelijk is geslagen.
