Voor het eerst in lange tijd was ik weer op de club voor de zondagochtend oefeningen van zeekanoën. Ik was in mijn normale kleding t.w. spijkerbroek, spijkerjack, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen. Aangezien het vroeg in het seizoen is werd eerst geprobeerd of het aantrekken van een droogpak over mijn kleren een goed idee was. Het bleek wat warm te zijn. Ik heb het direct weer uitgetrokken. Overigens is de term droogpak misleidend. Een droogpak is nooit helemaal droog. Bij de rits komt water naar binnen. De hoeveelheid is beperkt. Het is de bedoeling, dat de hoeveelheid binnenkomend water zo klein is, dat het lichaam het binnenkomende water naar een aangename temperatuur kan verhogen zonder tot onderkoeling te leiden. Het feit, dat een droogpak niet droog is, maakt veel van de attractie voor mij uit. Een heel klein beetje water in het pak is voldoende om de kleren eronder helemaal drijf te maken. Als je bang bent, dat het te weinig is, dan kun je via de manchetten bij de armen en de nek heel gemakkelijk voldoende water in laten om iedere illusie van 'droog' kwijt te raken. Ik kom altijd na het dragen van een droogpak van top tot teen doorweekt terug bij de kanovereniging. Droog blijven is geen optie wat mij betreft.

Terug van de oefening sloten we het gebeuren af met wat reddingen. Degene, die het water in gaat als slachtoffer bij een redding moet zich geen ilussie maken over droog blijven. Je ziet me hier na afloop nog wat spelen. Ik zit in spijkerbroek, spijkerjack, overhemd, T-shirt, slipje, sokken en schoenen op het dek van de kano. Onvermijdelijk zal dit eindigen met nog een volledig gekleed bad. Mijn kleren zijn op dit moment niet droog meer. Ik ben namelijk zojuist gered. Je kunt iemand, die niet uit de kano gevallen is in het water vanzelfsprekend niet redden. Uit de kano is automatisch drijfnat...

Na afloop op de kant nog een statiefoto gemaakt van mij van top tot teen doorweekt.